ႏို၀င္ဘာ တစ္ရက္ေန႔ ေရာက္ၿပီ။ ေတဗေရ ျမစ္တစ္ ေလွ်ာက္က သစ္ပင္ ေတြလည္း နီ ၀ါ ေရာင္ ေျပာင္းၿပီး ေျမခ ေနၾကၿပီ။ ေဆာင္းဦး ကာလရဲ႕ အလွကို ကၽြန္ေတာ္ ျမတ္ျမတ္ ႏိုးႏိုး ခံစား ေလ့ရွိ ပါတယ္။ အ၀ါေရာင္သန္းတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ ျမက္ခင္း စိမ္းစိမ္းေပၚက် ေနတာေတြ၊ စပါး ခင္းေတြ ကေန ထြက္လာတဲ့ သင္းရနံ႕ေတြ၊ မပူမေအး ေလေျပေလးေတြ၊ နံနက္ခင္းမွာ ေ၀ေနတတ္တဲ့ ျမဴမႈန္ေတြ၊ မိုးရာသီမွာ တိမ္တိုက္ ေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးျခင္း ခံထားရတဲ့ ေကာင္းကင္ျပာကို ျပန္ျမင္ခြင့္ ရတာေတြ ကို ၾကည္ႏူးမိတယ္။
အခုေတာ့ ျမန္မာျပည္နဲ႔ ေ၀းေနရလို႔ အဲဒီ အလွ အပ ေတြကို စိတ္ကူး နဲ႔သာ ခံစား ေနမိ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခ်ိန္ ခ်ိန္မွာ ေတာ့ ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ျမင္ ခြင့္ရႏိုင္ဦးမွာပါ။ “ရာသီ”ဆိုတာ တစ္ႏွစ္ၿပီး တစ္ႏွစ္ ျပန္ ေရာက္လာ မွာပါ။ ေႏြ မိုး ေဆာင္း ဆိုတာ ေျမႀကီး လက္ခတ္ မလြဲ ျပန္ ေရာက္လာ ေပမဲ့ ျပန္မလာ ႏိုင္ေတာ့ တာက “အခ်ိန္” ပါ။ ၿပီးသြားတဲ့ “ရာသီ” ဟာ ျပန္လာ တတ္စၿမဲမို႔ ရာသီ ဆိုတာ ထူးထူး ျခားျခား လြမ္းေန ရမဲ့ အမ်ိဳး အစားထဲမွာ မပါဘူး ထင္ပါတယ္။ “အခ်ိန္” ဆိုတာကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မရ ေတာ့ဘူး။ ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူး ခဲ့ရခ်ိန္ေတြ၊ ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲ ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ၊ ရွင္သန္ ခဲ့ ရတဲ့ အခ်ိန္ ေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ရ ႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။
ေဆာင္းဦး ကာလ တစ္ခါ ျပန္ေရာက္လာ ေပမဲ့ အရင္ ေဆာင္းဦး ေတြမွာ ရွိေနခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူး ခဲ့ျခင္းေတြ၊ စိတ္ေသာကေတြ ဘာမွ ျပန္မပါ လာ ေတာ့ဘူး။ “ရာသီ” ဆိုတာ ျပန္ေရာက္ လာေပမဲ့ “အခ်ိန္” ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့ မွ ျပန္ေရာက္ လာမွာ မဟုတ္ ေတာ့ ဘူးေလ။
လူ႕ဘ၀ဆိုတာ စက္၀ိုင္းလို႔ ရစ္ပတ္သြား ေနရတဲ့ မ်ဥ္းေျဖာင့္ တစ္ေၾကာင္း လား လို႔ စိတ္ထဲမွာ ေတြး ေန မိျပန္ ပါတယ္။
ငယ္ငယ္က ဖတ္ဖူးခဲ့တဲ့ ၀တၳဳထဲက စာသားေလးကလည္း ေခါင္းထဲ ၀င္လာျပန္ပါတယ္ . . .
“ဘယ္ေသာအခါ ကာလမွ ျပန္မရ ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အရာတစ္ခုကို ႏွေျမာ တသ ျဖစ္ေန ျခင္းကို အလြမ္း လို႔ ေခၚပါသလား” (ေမာင္စိန္၀င္း ၊ပုတီးကုန္း၊)
